Deze week is het gepresenteerd, het boek van Joop Holthausen over de roemruchte Raleigh-ploeg van Peter Post, die tien jaar lang het internationale wielerpeloton haar wil heeft opgelegd. Het is een schitterend boek geworden, 368 pagina’s dik met op vrijwel iedere bladzijde een of meer foto’s. Het zit in een cassette verpakt en het weegt ruim tweeënhalve kilo. Het vertelt de geschiedenis van deze wonderploeg met alle details in vreugde en verdriet. Holthausen heeft er werk van gemaakt, want hij interviewde alle belangrijke betrokkenen. Zelfs Jan Raas was bereid aan het boek mee te werken en de beschrijving van de ontmoeting die Holthausen met hem had in het café van Kee is één van de hoogtepunten van het boek.
Het is sober geschreven, want
Joop is geen man van superlatieven. Ik ken hem als een kritisch
journalist die de dingen bij de naam noemt. Wat dat betreft is het voor
zijn gezondheid beter als hij de omgeving van het Belgische dorp
Rumbeke – de woonplaats van Freddy Maertens – voor de rest van zijn
leven mijdt. Ook in dit boek windt hij er geen doekjes om en krijgen we
een goede kijk op het functioneren van Peter Post en zijn sterrenners
Jan Raas en Gerrie Knetemann.
Ik wil toch
eindigen met twee puntjes van kritiek. Het eerste betreft zijn
beschrijving van de presentatie van mijn boek JOOP en de
(her)onthulling van het standbeeld van Zoetemelk in Rijpwetering.
Holthausen is daar vast niet aanwezig geweest, anders had hij dat nooit
zo beschreven. Hij schrijft namelijk dat Joop zijn beeld onthulde
terwijl op zijn gezicht de vraag te lezen stond wanneer die flauwekul
nu eindelijk eens afgelopen was en dat het van hem allemaal niet had
gehoeven, dat beeld en dat boek. Ik ben die hele dag (31 mei 2005) in
Zoetemelks directe nabijheid geweest en ik kan Joop Holthausen
verzekeren dat zijn naamgenoot de dag van zijn leven had. Hij genoot
stralend van alle aandacht en respect voor zijn prestaties die hem
tijdens zijn carrière te lang zijn onthouden. Niet door het publiek,
maar door een belangrijk deel van de pers. Mijn tweede en laatste punt
van kritiek betreft de titel: Het geheim van Raleigh. Ik heb het boek,
en dat was een hele zit, uitgelezen. Er wordt echter nergens iets
onthuld wat al niet eerder is gepubliceerd. Dat is niet erg, maar die
titel belooft iets dat in het boek niet wordt nagekomen. En dat is
jammer, want dit boek heeft zo’n Privé-achtige benadering helemaal niet
nodig. De Raleigh-ploeg vertegenwoordigt een schitterend stuk
Nederlandse wielergeschiedenis en het is een goede zaak dat dit met
veel liefde en toewijding is vastgelegd. Daarom: gefeliciteerd Joop met
dit fantastische werk dat ik bij deze warm aanbeveel aan iedere
wielerliefhebber.
Het geheim van Raleigh is inmiddels uitverkocht en helaas niet meer via onze site te bestellen.
Ja, werkelijk een prachtboek. Zoals Fred schrijft, een aanrader en een collecteersitem in die mooie cassette.
Mark de Boer, Nummer 413 van 1983.
Het boek van Joop Holthausen is geweldig mooi. Oude gevoelens van de onoverwinnelijke rood-gele wielertrein kwamen weer boven. Als een van de ‘raleighs’ vroeger won , won ik een beetje mee. Ik was kind in die tijd maar voel me dat weer als ik de foto’s bekijk en de verhalen lees.
Aan Joop Holthausen,
Vanmiddag ontving ik via Ben Blog een uitvoerige mail van je en die heb ik met verbazing gelezen. Gelukkig is het je niet ontgaan dat ik in mijn recensie jouw boek alle eer heb gegeven die het toekomt. Het is een prachtig boek en een van de beste wielerboeken van de afgelopen jaren. Dat wil ik nogmaals onderstrepen.
Helaas heb je mijn bedoelingen in de kritische opmerkingen niet helemaal begrepen. Misschien ben jij te veel insider en ik te veel buitenstaander om op hetzelfde niveau te communiceren. Als ik als wielerliefhebber en misschien een beetje kenner een boek in handen krijg met de titel ‘Het Geheim van Raleigh’ dan is er voor mij maar één conclusie en dat is dat dat boek de oorzaken onthult van de vete tussen Peter Post en Jan Raas, die in 1983 de Raleigh-ploeg opblies. Op dat punt onthult jouw boek – met alle respect – niets nieuws. Je haalt in je mail een heleboel punten aan die nooit eerder zijn gepubliceerd, maar iedere serieuze schrijver van wielerboeken kan een dergelijke puntenlijst overleggen, want daarvoor heeft hij potdorie al die research gepleegd. Dat is het vakgebied van de onderzoeksjournalist en daarin heb je een uitstekende prestatie geleverd.
Ik heb in 1998 het boek Karaktermens Peter Post gepubliceerd en daarin heb ik de breuk tussen Post en Raas zo goed al ik dat kon gereconstrueerd. Het zal je bekend zijn dat Post dat boek niet wilde en al zijn ‘vrienden’ min of meer heeft verboden met mij te praten. Dat maakte het moeilijk, maar aan de hand van uitvoerige gesprekken met een aantal mensen die zich niks van dat Berufsverbot aantrokken heb ik de feiten boven water gekregen en opgeschreven. Mijn conclusies zijn achteraf zowel door Peter Post als Jan Raas geaccordeerd. Noch in jouw boek, noch in andere publicaties over dat onderwerp heb ik iets gelezen wat ik op dat ene punt al niet had opgeschreven. Daar ging het mij om en om niets anders.
In dit kader moet je ook mijn opmerking over een Privé-achtige benadering zien. Ik heb jou in geen enkel opzicht vergeleken met schrijvende medewerkers van die wauweltijdschrifte, zoals jij die terecht noemt. Ik heb alleen willen benadrukken dat dit soort bladen op de voorpagina dingen beloven die ze inhoudelijk niet waarmaken. Daarom had je je boek misschien beter De Geheimen van Raleigh kunnen noemen.
Je schrijft in je mail voorts dat je mijn conclusie, dat Joop Zoetemelk op 31 mei in Rijpwetering dé dag van zijn leven had, overdreven vindt. Daarin heb je helemaal gelijk, beste Joop. Ongetwijfeld zijn de dagen dat hij de Tour en het WK won veel belangrijker voor hem geweest, dan die dag. Ook de geboortedagen van Karl en Loetitia overtreffen ver zijn euforie op die schitterende dag in mei. Maar Joop liep daar wel te genieten, omdat hij al jarenlang het gevoel heeft dat hij in Nederland nooit de erkenning heeft gekregen die hem rechtens zijn prestaties toekomt. Hij is door veel van je collega’s jarenlang gekleineerd en afgezeken en een aantal daarvan heeft daar nu spijt van. Lees JOOP! Dat heeft hij mij verteld, want ik heb drie volle dagen met de man gepraat. Natuurlijk weet ik dat het voor hem niet had gehoeven, maar zijn schijnbare onverschilligheid ten aanzien daarvan maakt ook onderdeel uit van het imago dat hij zijns ondanks heeft toebedeeld gekregen en dat hij een beetje koestert, omdat het gewoon niet meevalt om 36.000 keer dezelfde vraag te beantwoorden. Maar ik weet, en met mij iedereen die daar die dag aanwezig was, dat Joop liep te genieten als een klein kind op zijn verjaardag. De erkenning dat hij een grote wielrenner is geweest werd die dag urenlang gedemonstreerd. Heus die man heeft die dag meer dan genoten en als dat niet zo is dan moeten we hem direct inhuren als de beste toneelspeler die Nederland ooit heeft voortgebracht. Jij en ik en een heleboel andere mensen weten dat hij dat niet is. Wel de beste wielrenner die we ooit gehad hebben!
Ik vind het fantastisch dat Freddy Maertens je weer aan zijn hart heeft gedrukt. Maar een aantal jaren geleden heb ik je een half uur lang zitten verdedigen toen ik bij hem thuis was voor een interview. Een gewelddadige dood was het minste dat hij je toewenste.
Tot besluit Joop, ik hoop dat je me begrijpt en dat we geen vijanden worden, want daarvoor acht ik je te hoog. Je hebt een fantastisch boek gemaakt en ik ben er trots op je te kennen. En ik heb echt geen kritiek geuit op je stijl van schrijven. Ik hou van soberheid, want alles wat daar bovenuit stijgt is zelfbevlekking. En daar zijn we te oud en hopelijk te wijs voor.
Groet!
Fred
PS. Je bent wel degelijk door mij uitgenodigd om op 31 mei jl. aanwezig te zijn bij de presentatie van JOOP. Die uitnodiging is tav. naar Het Parool gegaan, niet wetende dat je daar al afscheid had genomen. Sorry, ik had dat beter moeten checken.
Beste Joop Holthausen,
Als wielerliefhebber en verzamelaar van vintage racefietsen heb ik zeer genoten van je schitterende boek. Mijn wielerinteresse dateerd al vanaf de jaren 50. Tot nu toe heb ik vele mooie wielerboeken mogen lezen. Dit boek hoort bij mij zeker in de top 5. De manier van schrijven heeft er toe geleid dat ik de kerstdagen al lezend door je boek raasde en steeds toch weer nieuws te lezen van pakweg 25 jaar geleden. Super. De meeste foto’s in het boek zijn goed gekozen en heb ik niet in andere tijdschriften en/of boeken gezien.
Bedankt.
Groeten,
Piet Schafthuizen
een pracht boek met toch nog wel veel nieuws althans voor mij Toen wij net getrouwd waren (piet Kooyman) kwamen peter en frans metb de grote ronde trainen hun twaalfuurtje bij ons opeten en de nodige liters melk toen was alles nog goed tussen die twee Frans was toen eigenlijk een beetje verwend enig kind, werkelijk hulen als een klein kind als ie lek reed in de tour door nederland. Roy heeft het goed gedaan om voor de centen te gaan Wil je mij de email van schuiten geven
moet je nog een fiets van freddy maertens hebben hij is nog van 1980 orizineel?
Beste,
Voor een boek over Arthur De Cabooter (straks 70), profwielrenner 1959-1967, zoek ik contact met tijdgenoot Peter Post, adres, mail of telefoon.
Dank u,
Jean-Marie, [email protected]
Beste Niels,
Zo . . . . . heb jij een fiets van good old Freddy. Ik zou hem graag willen bewonderen en . . . . is hij te koop, hij zou mooi in mijn verzameling passen?
Graag tot hoors.
Hartelijke groeten,
Piet Schafthuizen