Armstrong zei dinsdag niets verkeerd te hebben gedaan. Armstrong zegt dat hij bij het bezoek van de controleur tijdens een training aan de Côte d’Azur alleen een persoonsbewijs heeft geëist alvorens medewerking te verlenen. ”Zijn papieren waren uitermate vaag. Daarom bleven er bij ons vragen over zijn identiteit en voor wie hij werkzaam was”, reageerde de 37-jarige Amerikaan dinsdag op de beschuldiging dat hij zich zelf misdragen zou hebben. ”Ik was daar met teammanager Johan Bruyneel en twee andere mensen. Ik heb aangegeven dat we bij de UCI zijn status wilden checken. Toen Bruyneel te horen kreeg dat hij voor de Franse autoriteiten werkte, heb ik direct meegewerkt aan de controles. Het hele gedoe duurde niet langer dan twintig minuten.”
Het was de 24e controle voor de Amerikaan sinds hij zijn rentree maakte na ruim drie jaar afwezigheid. Verboden stoffen zijn er overigens niet bij de renner aangetroffen. Niet normaal meer, wanneer moet hij trainen?
en nu riskeert hij straf omdat hij ze te lang buiten heeft laten staan? echt belachelijk.. een kampioen van sport die een schorsing krijgt omdat die vent geen geduld had? echt héél sneu.
Armstrong krijgt steun uit onverwachte hoek. Het Europees Parlement valt op dit moment over WADA heen, omdat zij de privacywetgeving met voeten treden.
Dit wordt een interessante discussie: is het algemeen belang (rechten voor het individu)ondergeschikt aan de eisen van de WADA, of moeten we ermee leren leven dat valsspelers (en dan bedoel ik niet per sé Armstrong) door de mazen van de wet glippen?
Ik ben fel gekant tegen het gebruik van prestatiebevorderende middelen, vanwege de gezondheidsrisico’s, vanwege de unfaire competitie maar vooral vanwege het morele aspect: welk voorbeeld geven we aan de jeugd? Tegelijkertijd lijkt me klaagzang van de sporters over de inquisitie achtige taferelen (zie het verhaal van Armstrong, of het verhaal van Vierhouten onlangs op TV) méér dan terecht.
Ik denk aan een stuk, lang geleden in het NRC, over doping in de sport, en meer bijzonder in het tennis. Dat het in het begin van de vorige eeuw ‘not done’ was om te trainen voor wedstrijden: dat was ‘unfair’, dan kon je wel van iedereen winnen…
Kortom: hoe lang gaan we door, slaan we door, in het streven naar een ab-so-luut schone sport. Het is een illusie, een schone illusie, maar als we al tot de illusie geraken, blijken we gevangen in een dictatuur van regels. Is het dat waard?