Johnny Hoogerland stal dit jaar de harten van wielervolgers, begrijpelijk want hij reed een ijzersterk 1e profseizoen. Toch moet ik bekennen dat ik geen fan van het eerste uur ben. Tuurlijk wist ik van het bestaan van Hoogerland. Een jongen van een jaar of 25. Zeeuw. Ooit weg bij Rabo na wat gezeur over bloedwaarden toch? Oh, en heeft hij geen suffe tattoo van een leeuw of stier? Het bood me gewoon te weinig houvast om deze ongetwijfeld getalenteerde renner te volgen.
Misschien dat mijn koude start bij het aanbidden van Hoogerland komt doordat ik nog aan het wachten was op de definitieve doorbraak van andere talenten. Op een Gerben Löwik die met de bloemen zwaait na winst in de Ronde van Vlaanderen, of Tom Stamsnijder die net wél de sprint wint van Andreas Klier in de Vuelta van 2007. Bovendien, na verwend te zijn door prestaties van Boogerd & Dekker (Erik welteverstaan), had mijn wielerhart het toch even moeilijk om zich helemaal over te geven aan een nieuwe renner. Fan word je niet zomaar, dat moet een renner eerst verdienen. Blindelings voor iemand gaan kan, net als in de liefde, behoorlijk wat liefdesverdriet opleveren. Kijk maar naar alle hoopjes ellende die achterbleven na de doping bekentenis van Thomas Dekker.
Door zijn winst in de Driedaagse van West-Vlaanderen draaiden mijn ogen al een klein beetje zijn kant op. Toen hij ook de rest van zijn voorseizoen goed doorkwam keek ik hem recht in de ogen. Na even afgeleid te zijn door de Tour de France kwam mijn focus in het naseizoen nog nadrukkelijker op Hoogerland te liggen. Aanvalslust en bravoure in de Vuelta, niet te stoppen op het WK en dé smaakmaker in Lombardije. Wat een vent! 26 jaar, keiharde Zeeuw, koos niet voor Rabo, vette tattoo van een stier op zijn bovenarm! Ik ben dan wel een fan van het tweede uur, maar kan nu wel zonder zorgen zeggen: Ik hou van Hoogerland!
Nu nog iemand vinden die goed is met photoshop:
Hou van Hoogerland!