Als ik de naam Albi hoor (vandaag startplaats van de 18e etappe) moet ik altijd aan Daan de Groot denken. Hij werd in 1933 geboren, net als Peter Post. Twee Amsterdamse jongens die wel een beetje op elkaar leken. Groot, blond en sterk. Qua karakter verschilden ze echter hemelsbreed. Post was de gedreven doordouwer die zijn tekort aan klasse compenseerde met een geweldige inzet die hem internationaal tot de grootste baanrenner van zijn tijd maakte. De Groot had meer klasse. Het droop er vanaf. Maar de populaire kruidenierszoon uit de Frederikstraat miste de drive van Post. In de training gooide hij er vaak met de pet naar en hij verzorgde zichzelf en zijn materiaal slecht. Toch had hij zijn momenten. Zoals in 1952. Zijn twee oudere zussen Annie en Jannie waren als zwemsters naar de Olympische Spelen van 1948 geweest en dat wilde Daan ook. Hij trainde dat de stukken eraf vlogen en hij zorgde er met zijn uitslagen voor dat de KNWU en het NOC niet om heen konden. Zo ging hij naar de spelen van 1952 in Helsinki.
Hij werd beroepsrenner en in 1955 debuteerde hij in de Tour, met die overwinning in de etappe Millau-Albi. Het was een wandeletappe en het was zeer heet. Net als gisteren. Daan begon aan een lange solo en toen hij in Albi gefinisht was moest het daar aanwezige publiek 21 minuten wachten op het peloton dat in een slaapverwekkend tempo de rit afwerkte. In Nederland maakte zijn overwinning meer indruk dan in het buitenland, want iedere renner die getraind is om 150 kilometer lang een gemiddelde van 40 kilometer per uur te fietsen had dit kunnen presteren. Het begrip monsterontsnapping is sindsdien wel onverbrekelijk met zijn naam verbonden.
Ondanks nog wat pieken in de jaren die volgden ging het steeds minder goed met Daantje. In 1961 beëindigde hij zijn loopbaan en van zijn verdiende centjes kocht hij een dragline, die hij met machinist verhuurde aan aannemers. Later was hij taxichauffeur.
Zijn leven veranderde radicaal toen zijn vrouw in 1981 overleed. Het grote kind (zoals hij vaak omschreven is) veranderde in een sombere depressieve man die op 8 januari 1982 besloot niet langer te willen leven. Door de naam Albi blijft hij in de herinnering, maar met zijn talent hadden het ook Parijs-Roubaix of de Ronde van Vlaanderen kunnen zijn. En dat stemt nog steeds droevig, ook na al die jaren.
De vrouw van Daan, Ans, en haar ouders heb ik heel goed gekend. Ze zat bij mij op school op de Da Costakade in Amsterdam.
Doet mij nog steeds pijn als ik dit soort stukjes lees, temeer omdat zij ook nog een dochtertje hadden.
Beste Rob,
Als je mij via [email protected] een telefoonnummer geeft dan neem ik graag even contact op. Dan kunnen we buiten de blog even persoonlijk communiceren over je pijn.
Ik hoor graag van je,
Fred
Beste Fred,
Ook ík heb Daan en zijn vrouw Ans (Visser), de dochter van de voorzitter van het Zwarte Korps, goed gekend.
Je vergelijking met Daan en Peter Post is juist.
Moest Post het van zijn karakter hebben, Daan was een begenadigde klasbak.
Als Post één dag niet trainde, had hij meer trainings-achterstand als wanneer Daan een week niet op de fiets had gezeten.
Van Daan was ook bekend dat hij in het voorjaar weinig of niet trainde, hij reed zich in de (voorjaars)koersen in forme.
Als ik Daan in die tijd weleens in Amsterdam tegenkwam op zijn Locomotief, met holle Stronglight trapas met crankspies en Simplex versnellingsapparaat met de commandeurs zowel voor de pions áchter alsook voor de gearingbladen vóór op het frame gemonteerd, dan grapte hij vaak dat het vuil op zijn fiets nog uit de Tour was.
Aan zijn fiets poetsen had hij een broertje dood.
Nog één story over het flegmatieke karakter van Daan wil ik je niet onthouden.
Het was een paar weken vóór de Tour en het ging over de selectie voor de Tourploeg door Pellenaars.
Pel wilde Daan wel meehebben naar de Tour maar wilde Daan ook prikkelen nog wat bij te trainen.
Dus, deed Pel heel “psychologisch” in een kranten interwiew de uitlating: “Als Daan in de komende weken niet nog wat meer traint, dan kan ik hem in de Tour niet gebruiken. Dan moet ik hem thuislaten”.
En in plaats van dat Daan als een gek ging trainen reageerde hij door te zeggen: “nou, dan blijf ik toch lekker thuis”.
Trouwens, de etappe in Albi won hij op verjaardag van Ans.
Rob zegt het goed, ze hadden ook een dochterje.
Toén Carolientje, nu Carolien denk ik want inmiddels zal ze wel dertig- misschien wel vijfendertig jaar zijn.
Nooit zal ik onze “uitstapjes” op de donderdag-avonden na de Populaires in het Olympisch Stadion vergeten.
Samen met Daan, Frans Mahn en Herman Krott gingen ik dan naar de bar San Remo waar accordeon-virtuoos Johnny Meijer speelde samen met Manke Nelis.
Nee Daan was uniek als mens en als renner
en talent…., dát had ie.
Groeten,
Henk Bruijntjes.
Beste Fred, Rob en Henk,
Carolientje is inmiddels alweer 46 jaar. Ik kwam jullie berichten per toeval tegen. Uit de manier waarop jullie over mijn vader schrijven maak ik op dat jullie hem goed hebben gekend en van hem hielden. Het is fijn en ontroerend om zo over hem te lezen. Ook doet het mij deugd dat jullie mijn moeder hebben gekend. ik heb haar maar zo kort mogen kennen.
Het gaat mij goed. Ik heb twee kinderen, Hana van bijna 14 jaar en, hoe kan het ook anders, Daantje van bijna 8 jaar. Ook al hebben ze hem nooit gekend, ze zijn toch trots op hun wielrennende opa.
Met vriendelijke groet,
Caroline de Groot
Email: [email protected]
In 2005 heb ik Caroline attent gemaakt op deze website over haar vader.
Het toeval had dus een naam
Ik heb deze website bewaard in mijn favorieten omdat ik in 2005 al wist dat het niet goed ging met Caroline.
In 2004 werd ze ziek en veel te laat werd het duidelijk dat ze de ziekte van Kahler had.
Een botkanker waarbij Caroline ook nog een ernstige Amyliodose had.
Caroline heeft gevochten als een leeuwin.
Ze heeft alle medische en alternatieve mogelijkheden benut om er zo lang mogelijk te zijn voor haar kinderen.
Vandaag is Caroline overleden.
Ze heeft gevochten maar niet verloren.
Ze is gestorven omringd met vrienden, haar kinderen en de vader van haar kinderen.
In het volste vertrouwen dat zij, Hana Daan en Frank verder gaan zonder haar.
Ik ga haar vreselijk missen.
Daan had ook fans in de buitengebieden. Zo stond er een foto van Daan op de radio bij de familie Lamers te Siebengewald (toentertijd stond de radio nog als een pronkstuk op het dressoir met daar boven op de foto’s van “dierbaren”) De dochter des huizes Cissy was fan van Daan . Toen zij verkering kreeg met Jaap Kersten verdween die foto natuurlijk rap.
Waar waarschijnlijk ook een foto stond was op de Postjeskade in Amsterdam in huize Barendse. Vologens de overlevering probeerde Barend Barendse met volle overgave om zijn dochter destijds aan de vrijgezelle Daan te koppelen. Bij zijn collega-beroepsrenners leverde Daan dat de (tijdelijke) nickname “Daan Barendse” op.
Bedankt Theo voor je reacties. Ik heb via google je CV gelezen. Een echte wielerman. Ik hoop dat je een regelmatige bezoeker van mijn blog zult worden of blijven. En dat je zo nu en dan eens een reactie geeft. Want een blog is niet bedoeld als het platform waar één man zijn oprispingen kwijt kan, maar een ontmoetingsplaats voor wielerliefhebbers van alle leeftijden.
Groet!
Fred
Beste Theo Buitink,
Met belangstelling las ik je reactie op het stukje van Fred over Daan de Groot.
Interessant ook dat jij weet welke foto’s er in die tijd op de diverse dressoirs in Nederland stonden.
Overigens, de familie Barendse woonde niet op de Postjeskade maar op de Westlandgracht.
Het is je vergeven hoor want dat ligt dicht bij elkaar in dezelfde buurt.
Pogingen van Barend om zijn dochter aan Daan te koppelen waren gedoemd tot mislukken. Daan koos liever zélf.
Daan was eerlijk, humorvol, gesoigneerd, ongecompliceerd en “very good looking”.
En daardoor populair bij de dames.
Als hij had gewild had hij kunnen kiezen.
Trouwens…., over kiezen gesproken, Ans die later Daans vrouw werd en de moeder is van Caroline heeft toentertijd haar verkering met J.M. (om reden van privacy houdt ik het bij initialen) uitgemaakt.
Hiermee heeft zij voor Daan gekozen.
Tenslotte even iets anders Theo.
In de jaren vijftig kenden we in Amsterdam een wielrenner die ook Buitink heette.
Vaag staat me bij dat zijn voornaam Willem en/of Wim was.
Hij had een vast maatje die ook fietste.
Stonden ze in het wielerwereldje niet bekend als een beetje zonderling ? Studentikoos of zo?
Familie Theo ?
Groeten,
Henk Bruijntjes.
Sorry Theo, ik zag te laat dat de spelling van jouw naam anders is als van degene waarvan ik vroeg of het familie is.
Groeten,
Henk Bruijntjes.
Heren Buiting en Bruijntjesen v. Slogteren.
Leuk om iets over Daan de Groot te lezen.
Graag wil ik wat misverstanden oplossen.
Daan was mijn jeugdvriendje en eerste liefde.
Ik leerde hem kennen op de Amstelveenseweg op een transportfiets met een wasmachine die zijn vader verhuurde en Daan vervoerde.
Na enige tijd hadden we ontmoetingen in het Vondelpark en Daan haalde me regelmatig van school. Ik was 14 jaar.
Alhoewel ik wel regelmatig in de Frederikstraat bij zijn ouders en zussen op bezoek kwam is Daan nooit op de Postjeskade geweest omdat mijn ouders tegen de relatie waren omdat ik simpelweg te jong was (14 jaar). Er stond dus geen foto van Daan in huis. Ik herinner mij de aankomst van Daan in een open koets in de Frederikstraat na de Tour de France etappe overwinning, ik hing uit het raam van de ouderlijke woning.
Zeer veel jaren zijn we elkaar uit het oog verloren. Ik heb hem het laatst ontmoet en gesproken op de begrafenis van mijn vader in 1981 waar hij samen met zijn moeder was.
Ondanks de toezegging dat we zouden bellen is daar nooit iets van gekomen.
Daan zal altijd een warm plekje in mijn hart houden.
Met vriendelijke groet.
Dolly M. Barendse
http://members.lycos.nl/fambarendse/
In sommige berichten staan hier en daar wat onjuistheden. Ik ben een volle neef van Ans de Groot-Visser en heb Daan, Ans en de familie dus zeer goed gekend. Daan was zelfs getuige op mijn huwelijk. En, hoe is het mogelijk: in m’n jeugd was ik bevriend met Brarend Barendse jr. en kwam daar ook over de vloer.
Ans is overleden in 1971 en niet in 1981.
Haar vader Frans was secretaris van HZC en geen voorzitter. Ik kan beamen dat bij de familie Brarendse (Postjeskade, ik zie nog bij de brievenbus het kleine naambordje met de artiestennaam “Nelson”) geen portret van Daan hing of stond. De enige foto van een wielrenner hing in de zijkamer (een baanrenner samen met Barend sr.).
Ik blijf Daan herinneren als een goed mens met veel humor, die helaas (zoals door anderen onderschreven) het overlijden van Ans nooit te boven is gekomen. Jammerlijk heeeft Caroline haar ouders maar kort mogen meemaken.
Beste,
Kan iemand mij vertellen of begraven Daan?
Dank u
Met vriendelijke groeten
DIdier