In de week voorafgaande aan het WK belichten we de zeven Nederlandse wereldkampioenen bij de profs. In 1975 werd de toen nog jonge prof Hennie Kuiper wereldkampioen.
Zes jaar na de door Ottenbros gewonnen wedstrijd in Zolder, was België wederom aan de beurt om het WK te organiseren. Opnieuw waren de Belgen (met name Eddy Merckx en Roger De Vlaeminck) favoriet bij de start in Yvoir, provincie Namen. Net als in 1969 ging een Nederlander met de overwinning aan de haal. Deze keer wist Hennie Kuiper een Belgisch succes te voorkomen.
Met nog twee ronden te gaan sprong Kuiper weg om vrij snel een voorsprong van veertig seconden op te bouwen. In de laatste ronde deed De Vlaeminck nog een poging om Kuiper terug te pakken, maar als topfavoriet werd hem geen ruimte gegund. Uiteindelijk kwam Kuiper met negentien seconden voorsprong over de meet. De Vlaeminck werd nog wel tweede, voor de Fransman Jean-Pierre Danguillaume.
Bij de Belgen leidde dit tot heel wat frustraties. Zo werd er beweerd dat Kuiper een ‘kleine’ renner was, eigenlijk de regenboogtrui onwaardig. Onzin natuurlijk: Kuiper was in 1972 al Olympisch kampioen geworden, en in het jaar voor zijn wereldtitel werd hij al Nederlands kampioen op de weg en bij het veldrijden.
De loopbaan van Kuiper na zijn wereldtitel is nog imposanter. Aanvankelijk richtte hij zich vooral op de grote rondes. In de Ronde van Frankrijk werd hij twee maal tweede, en wist hij drie etappes te winnen (twee keer op Alpe d’Huez).
In de jaren tachtig kwam Kuiper steeds beter voor de dag in eendaagse koersen. Hij won belangrijke klassiekers als Milaan-San Remo, de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en de Ronde van Lombardije.
Lees ook: Theo Middelkamp, de eerste Nederlandse wereldkampioen
Pingback: Knetemann verrast Moser op WK 1978 | Wielrennen
Pingback: Successen Ploeg Post ongekend | Wielrennen